„Poczekajka” Katarzyna Michalak (Wydawnictwo Literackie)

Można powiedzieć, że to kultowa pozycja z kanonu polskiej literatury kobiecej. Na jej temat wyrażono już wiele opinii, napisano wiele recenzji i być może moja nie wniesie nic odkrywczego. Przyznać się wpierw jednak muszę, że „Poczekajka” stanowi pierwszą pozycję z bogatej twórczości Katarzyny Michalak, której postanowiłam się „przyjrzeć” i już teraz wiem, że nie ostatnią.

Ale od początku...

„Poczekajka” to opowieść... o miłości, marzeniach i magii. Taką zapowiedź niesie ze sobą okładka książki. Tak, tak. Miłości, marzeniach i magii. Jest to historia Patrycji – młodej weterynarz, która pomimo pracy w warszawskiej lecznicy weterynaryjnej i gwarancji stabilności materialnej ze strony swojej matki – wpływowej prawniczki, postanawia pójść za głosem serca, za marzeniami, porzuca to, co znajome i wychodzi naprzeciw temu, co niewiadome. Przyjmuje pracę lekarza weterynarii w zamojskim zoo, zamieszkuje w podupadającym starym domu w tytułowej Poczekajce, zraża do siebie miejscową panią sklepikarkę, doświadcza nieufności lokalnej społeczności, ale i ….. znajduje swojego Amre.... A wszystko to doprawione szczyptą magii. I to dosłownie. Śledząc losy przesympatycznej pani doktor spotykamy bowiem również... czarownice, a jak czarownice, to i muszą być... zaklęcia... Ale to nie wszystko. Lektura „Poczekajki”, to również niewątpliwa przyjemność spotkania barwnego korowodu fantastycznych postaci drugoplanowych, z których nie sposób nie wymienić Plamy – dobrodusznego księdza zielarza, czy też przeuroczego Dziadka Aureliusza, który jak nic przywołuje w pamięci Droselmajera z filmu Jana Jakuba Kolskiego „Serce serduszko” wykreowanego przez niezrównanego Franciszka Pieczkę. Nie zdradzając za dużo nie sposób jednak nie wspomnieć o zwierzęcych bohaterach powieści. Przez korowód fantastycznych postaci drugoplanowych rozumiem bowiem nie tylko bohaterów „ludzkich”, ale i „zwierzęcych”. I tak mamy na przykład Pandę-psa, kota Kulkę, żyrafę Matyldę, czy też krowę „Wiedźmę”. Jednym słowem zwierzaki – cudaki, rozczulające i bawiące do łez. Bo jak tu zachować opanowanie, gdy czytamy na przykład takie słowa: „Panda-pies ma się dobrze, pani Patrycjo – zapewnił – Z upodobaniem poluje na moje kury, a gdy uda jej się jakąś złapać, a rzadko się udaje, przynosi, kładzie pod nogami i śmieje się całym pyskiem, jakby mówiła: „Zobacz, jakie toto fajne, jak szturchniesz nosem, to tak śmiesznie zaczyna uciekać, no zobacz””, czy też „Zawsze myślała, że wąż to taka rurka pusta w środku, a tu proszę: ma i tchawicę, i przełyk. Całkiem podobny do rozciągniętego na parę metrów jamnika, któremu odjęło łapy. Ciekawe, jak się toto leczy...”.

Jest to zatem pełna humoru i ciepła powieść obyczajowa dla każdego. Znaleźć w niej można bowiem elementy powieści kryminalnej (mamy próbę zabójstwa, podpalenie, otrucie...), fantastycznej (bo jak inaczej określić wątek czarownic, sabatu, zaklęć...), dramatu (historia Janeczki...), czy też romansu (poszukiwanie tego jedynego, poszukiwanie Amre...). Na kolejnych stronach książki doświadczamy umiejętnego przeplatania świata rzeczywistego ze światem czarów i magii. Dzięki takiemu zabiegowi „Poczekajka” zyskuje pierwiastek baśniowości. Baśnie natomiast mają to do siebie, że niosą ze sobą głębsze przesłanie. I tak też jest w tym przypadku. „Poczekajka” to bajka z morałem. Katarzyna Michalak snując swoją opowieść przypomina o czymś ważnym, choć być może nie najważniejszym w życiu, o potrzebie realizowania siebie, swoich ideałów i marzeń. Uczy dystansu do tego, co nas otacza, dystansu do rzeczy trudnych, z którymi przychodzi nam się zmierzyć, a które urastają niekiedy do rangi problemów nie do rozwiązania. Uczy, że wystarczy mieć wiarę i odwagę, a życie może stać się bardziej magiczne. „Bądź wierna. Idź”. Zaserwowana przez autorkę mikstura uważona ze szczypty miłości, marzeń i magii, stanowić może zatem doskonałe antidotum na smutki. Wlewa bowiem w czytelnika optymizm i energię do działania. Dla miłośników stworzeń dużych i małych dodam jeszcze, że książka ta jest wręcz świadectwem empatii autorki do braci mniejszych. Wyrazem tego jest sposób kreowania postaci bohaterów zwierzęcych: z czułością, serdecznością, zrozumieniem. To wszystko świadczy o niezwykłym dystansie autorki do świata ludzi i zwierząt, którego możemy się tylko uczyć.

Czy można chcieć czegoś więcej?